เรื่องไอ้กร 6 : สวัสดีวันใหม่

ศุกร์ 29 ธันวาคม วันทำงานวันสุดท้ายของปี 2549
ฉันกลับถึงบ้านในสภาพโทรมสุดฤทธิ์
จมอยู่กับต้นฉบับกองมหึมา 3 อาทิตย์เต็มๆ ไม่โทรมยังไงไหว
แต่ฉันไม่ได้กลับบ้านมามือเปล่า
เข้าเทศกาลปีใหม่ทั้งที มันต้องมีของติดไม้ติดมือกลับมาบ้าง
ก็บรรดาของฝากของขวัญ ของจากกระเช้าปีใหม่ไงล่ะ

ฉันเหนื่อยเกินกว่าจะนั่งพินิจพิจารณาว่า บรรดาข้าวของที่โกยๆ ใส่ถุงกลับมานั้นมีอะไรบ้าง
ไอ้หนูกร–คุณหลานตัวดีที่ยังคึกอยู่เลยลงมือคุ้ยซะ

มือมันคุ้ยของออกจากถุง ปากมันก็เล่า
“ไปโรงเรียนวันนี้ สนุ้กสนุก…ไม่ต้องเรียนหนังสือ…”
ดูมัน สนุกเพราะไม่ต้องเรียน
“อ้าวแล้วไปทำอะไรล่ะ”
“ตอนเช้าก็ไปใส่พระ…”
“เค้าเรียกใส่บาตร…”
“นั่นแหละๆ ใส่บาตรแล้วก็มีกินเลี้ยง จับของขวัญ มีขนมเยอะแยะ…แล้วทำไมต้องปีใหม่ด้วย…?”

คุณน้าไม่ทันตอบคุณหลานก็ชูขวดพลาสติกฝาสีแดงข้างในมีผงสีขาวบรรจุอยู่ขึ้น แล้วถาม
“นี่ไร กินได้มั้ย?”
เพิ่งรู้ว่าในกระเช้าของขวัญปีใหม่มีผงชูรสอยู่ด้วย !!!
“เค้าไว้ใส่กับข้าว ให้มันอร่อย แต่กินเยอะๆ ไม่ดี เดี๋ยวหัวล้าน…”
“ไม่ดีแล้วทำไมจะกิน….?”

คุณน้าไม่ทันตอบมันเปลี่ยนเรื่องอีก
“ทำไมคราวนี้ไม่มีหนังสือระบายสี…ไม่มีตุ๊กตา?”
ใครว่าเด็กจำเรื่องที่ผ่านไปนานๆ แล้วไม่ได้กัน มันจำได้ว่าคราวก่อนโน้นได้อะไรมาบ้าง
“ก็น้าไม่ได้ทำหนังสือเด็กแล้วนี่”
“หนังสือที่น้าทำตอนนี้ไม่เห็นมีการ์ตูน ไม่มีเกมระบายสี…แล้วมีคนซื้อหรอ…?”
ดูมันถามเข้า
“มันก็…มีรูปสวยๆ แบบที่ผู้ใหญ่ชอบดูไง คนโตๆ เค้าไม่ชอบหนังสือระบายสีหรอก”

“แล้วทำไมต้องปีใหม่?” ไอ้กรวกกลับมาคำถามเดิม
คุณน้าที่สมองตื้อ ตาปรือจะหลับมิหลับแหล่มึน ไม่รู้จะตอบยังไง
“ทำไมต้องมีงานปีใหม่ วันใหม่มันมีทุกวันนี่ ทำไมไม่มีงานวันใหม่ทุกวันเลย?”
“ฉลองทุกวันคนก็เบื่อแย่สิ ปีละหนพอแล้ว”
“ไม่เบื่อ สนุกออก”
“เออ…ไม่เบื่อก็ไม่เบื่อ ไปนอนไป๊ พรุ่งนี้มาฉลองวันใหม่กัน”
คุณน้ารีบไล่มันไปนอน ก่อนที่มันจะถามอะไรยากไปกว่านี้
…………………….
แต่…
นั่นสินะ
วันใหม่มีทุกวัน

30 ธันวาคม 2549